* * * မနုစာရီ * * *  ( ၁၇ ) ကျွန်ုပ်သည် ရိုက်နှက်နေသောဒဏ်ကိုမခံနိုင်သဖြင့် မေ့မြောသွားခြင်းဖြစ်၏။ ကျွန်ုပ်သည် မည်မျှကြာကြာ မေ့မြောသွားသည်ကို မသိရပါ။ ကျွန်ုပ်သတိရလာ၍ ကြည့်လိုက်သောအခါ၌ ကျွန်ုပ်အားဝိုင်း၍ယပ်ခပ်ပေးနေသောသူများနှင့် ဟန်ပါပါနှင့် ကော်ဖီသောက်လျက်ရှိသော ဆရာဆိုသူကို တွေ့ရလေ၏။