မနုစာရီ – အပိုင်း ( ၁၀ )

* * * မနုစာရီ * * * ( ၁၀ )

မနုစာရီ၏ မနုစာရီ

ကြာတော့ ကြာခဲ့ပါပြီလေ။ မောင်တော် အတိတျာနှင့် မနုစာရီတို့ရဲ့ အဖြစ်အပျက်ဟာ ကြာခဲ့ပါပြီ။ ဟိုးပဝေသဏီ အတိတေကာလလောက်ကဟုသာ မနုစာရီ ကိုယ်တိုင်က မရေမရာ ဆိုချင်ပုံရသည်။

ဘယ်ခု၊ ဘယ်နှစ်၊ ဘယ်သက္ကရာဇ်ကဟု အတိအကျ မဆို။ ပြီးတော့ အခုမှတ်သားနေကြသည့် ခုနှစ်၊ သက္ကရာဇ်တွေကိုလည်း မနုစာရီက လုံးဝယုံကြည်ဟန်မတူ။ သည့်နှယ် မယုံရသည့် အကြောင်းကိုလည်း သည်လိုဆိုပြန်သေးသည်။
ဒီလိုပါ။ ဟိုး ကမ္ဘာဦးကာလ မဟာသမတမင်းကနေစပြီး မင်းရာဇာအဆက်ဆက် မှတ်သားရေးထိုးခဲ့ကြတဲ့ သက္ကရာဇ် အမှတ်အသားတွေကို ကြည့်ကြစမ်းပါဦး။

အာဏာရဋ္ဌမင်းကြီးလက်ထက်မှာ မဟာသုဒ္ဓဝယကိန်းနဲ့ကြုံလို့ဆိုပြီး (၁၁၄၉၇၈၅) ခုနှစ်ကို ဖြိုပစ်ခဲ့တယ်။ ကုသမင်းကြီးကလည်း နာတိမဇ္ဇလဒ္ဓဝိယ ကိန်းအရဆိုကာ (၁၄၉၃၈၅၆၀)နှစ်ကို ဖြိုပြန်တယ်။

ပြီးတော့ ဂေါတမဘုရားရှင်ရဲ့ အဘိုး၊ ဘိုးတော်အဉ္စနမင်း လက်ထက်တော်မှာလည်း ကာဝစန္ဒကိန်းနဲ့ ကြုံပြန်တယ်ဆိုပြီး နှစ်ပေါင်း (၈၆၄၅)ကို ဖြိုခဲ့သေးတယ် မဟုတ်လား၊ ဒေပိလ ရသေ့ကြီးက အကြံပေးတယ်လေ မဟုတ်ဘူးလား။

တစ်ခါ ဘုရားသခင် ပရိနိဗ္ဗာန်စံဝင်တော်မူတဲ့အခါမှာလည်း သာသနာသက္ကရာဇ်နဲ့ ကောဇာသက္ကရာဇ်တူအောင်ဆိုပြီး၊ အဇာတသတ်မင်းကြီးနဲ့ ရှင်မဟာကဿပထေရ်တို့ကို တိုင်ပင်၍ ‘ဒေဝီယ’ကိန်းဆိုတာ ပိဋကတ်သင်္ချာနည်းအရ (၇၄၈)နှစ်ကို ဖြိုပြန်တယ်။

နောက်ပြီး ‘ဒေါဒေါရသ’ကိန်းခန်းဆိုပြီး သုမုန္ဒရီမင်းဟာ (၆၂၂)နှစ်ကို ဖြိုပြီး (၂)နှစ်အကြွင်းထား မှတ်သားစေခဲ့ပြန်ပါရော။

ပုဂံပြည် ပုပ္ပားစောရဟန်းမင်းကလည်း ‘အလံဗီက’ကိန်းလို့ ဆိုပြီး ခဆပဉ္စန်းခေါ်တဲ့ နှစ်ပေါင်း (၅၆၂)ကို (၂)နှစ်အကြွင်း ထားပြီး ဖြိုလိုက်သေးတယ်။

“ဗသျှူးဆိဒ္ဒမုနိ”ကိန်းနဲ့ ကြုံတယ်ဆိုပြီး မိုးညှင်းမင်းတြားကြီးဟာ နှစ်ပေါင်း (၈၀၀)ကို (၂)နှစ်ကြွင်းထားပြီး ဖြိုပစ်သေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ သက္ကရာဇ် မပြိုဘဲရှိတယ်လို့ ဆိုကြပြန်တယ်။

ဒါကြောင့် မနုစာရီအနေနဲ့ ဒီလိုနှစ်တွေ သန်းနဲ့ချီပြီးဖြိုဖျက်ခဲ့၊ အကြွင်းတွေထားလိုထား၊ အားလုံး ဖြိုလိုဖြို လုပ်ခဲ့တဲ့ သက္ကရာဇ်တွေကို နည်းနည်းကလေးမှ မယုံဘူး။ မှန်လည်း မှန်နိုင်မှာမဟုတ်တော့ဘူး။

စဉ်းစားကြည့်စမ်းပါလေ၊ မိုးညှင်းမင်းတြားကြီး လက်ထက်ကလို ဖြိုရက်သားနဲ့ မပြိုတဲ့ သက္ကရာဇ်တွေဟာလည်း သံသယဖြစ်စရာပဲ မဟုတ်ပါလား။

အဲဒီလို မပြိုတဲ့သက္ကရာဇ်တွေမှာ ဖြစ်တတ်တဲ့သဘောတစ်ခုက မင်းနဲ့နီးတဲ့ နေရာဒေသတွေမှာ မင်းအလိုကျထားတဲ့အတိုင်း မှတ်သားလေ့ရှိပြီး၊ မင်းနဲ့ဝေးတဲ့နေရာတွေ၊ မင်းအာဏာစက် မရောက်နိုင်တဲ့ဒေသတွေမှာ သက္ကရာဇ်ဟာ မပြိုမပျက် ရှိနေတတ်ပြန်ပါတယ်။

ဖြိုတဲ့အတိုင်း မှတ်သားတဲ့ သက္ကရာဇ်(ကောဇာ)လို့ ခေါ်ပြီး ဖြိုတဲ့အတိုင်း မလိုက်နာဘဲ သက္ကရာဇ်ဟောင်းအတိုင်း မပြိုမပျက် မှတ်သားတဲ့သက္ကရာဇ်ကို (ကောပိန်)လို့ ခေါ်ကြပြန်တယ်။

ဒီတော့ ကိုင်းပြည်တစ်ပြည်တည်း လူမျိုးတစ်မျိုးတည်း အချိန်တစ်ချိန်တည်းကို ကောဇာ ၊ ကောပိန်ရယ်လို့ ခွဲခြားမှတ်သားတဲ့ သက္ကရာဇ်တွေကို အမှန်လို့ယူပြီး ပြောလို့သင့်ပါ့မလား။ မနုစာရီကတော့ သမုတိနတ်လို့ ခေါ်တဲ့ မင်းရာဇာတွေ ထင်ရာလုပ်ခဲ့တဲ့ကိန်းသင်္ချာ အဖော်အသားတွေကို မှန်တယ်လို့ မယုံကြည်တဲ့အတွက် လိုက်နာသုံးစွဲဖို့ မလိုဘူးလို့ ထင်တယ်။

ဒါကြောင့် “ကြာခဲ့ပါပြီ၊ ဟိုး ပဝေဏီအတီတေကပဲလို့ ဆိုချင်ပါတယ်”။ အမှန်အားဖြင့် မနုစာရီသည် သက္ကရာဇ်ကို မယုံကြည်ရုံသာ မဟုတ်၊ သက္ကရာဇ်ဟူသော အသံကိုပင် နားမှာ လေသံမကြားချင်လောက်အောင် ရွံမုန်းလှဘိ၏။ ဘယ်လောက်ပင် မှန်ငြားသော်လည်း မောင်တော်အတိတျာနှင့် မနုစာရီတို့ ဇာတ်ကြောင်းကိုလှန်လျှင် သက္ကရာဇ်ဟူသော ဝေါဟာရသည် မပါ၍ကားမဖြစ်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုလျှင် အရှည်အားဖြင့် မဟာသက္ကရာဇာဟုခေါ်သည့် သက္ကရာဇ်မင်း လက်ထက်တွင် စတင်ခဲ့ကြသောကြောင့် ဖြစ်၏။

သို့ပေမဲ့ မနုစာရီ မုန်းတီးလှသော သက္ကရာဇ်မင်းကို မဇ္ဈိမဒေသက “သာလီဟာန သက္ကရာဇ်’မင်းနှင့်အတူတူ ဟူ၍
မယူဆစေလိုပါ။ မနုစာရီ မုန်းခဲ့မုန်းဆဲဖြစ်သော မင်းဆိုးမင်းညစ်ကား အပရန္တတိုင်း သက်သာနေပြည်တော်၌ စိုးစံခဲ့သည့် သက္ကရာဇ် မင်းတည်း။

မနုစာရီအဆိုအရ အပရန္တတိုင်းဆိုသည်မှာလည်း အခြားနေရာမဟုတ်၊ ဧရာဝတီမြစ် အနောက်ဘက်ရှိ မင်းဘူး၊ စကု၊ စလင်း၊ ပတိန်း၊ ငဖဲ၊ စေတုတ္တရာ သရက် စသည့်မြို့များ တည်ရှိရာဒေသပင် ဖြစ်၏။ လယ်ကိုင်း ကျောင်းတော်ရာ အနီးရှိ ကျောက်စာ၌ သုနာပရန္တ တိုင်း၊ ရွှေလည်ကိုင်းမြို့ဟု ရေးထိုးထားသော ကျောက်စာရှိသေး သည်ဟုဆိုသည်။ အပရန္တတိုင်းကို နောင်အခါ၌ သုနာပရန္တတိုင်းဟု ပြောင်းလွှဲခေါ်ဝေါ်ကြသည်ဟု မနုစာရီက ဆိုသည်။

သက်သာနေပြည်တော်မှာလည်း ယခု သရက်မြို့အနီး ပန်းတောင်းကားလမ်းလောက်တွင် ရှိသည်ဟူ၍ မနုစာရီက ခန့်မှန်း ပြန်၏။

သက္ကရာဇ်တွေဟာ အချိန်ကာလရဲ့ လျှို့ဝှက်နက်နဲတဲ့ သဘောသရုပ်ကို ပီပြင်အောင် မဖော်ပြနိုင်သလို နေရာဒေသ အခေါ်အဝေါ် တွေဟာလည်း ဖြစ်ပျက်တည်ရှိခဲ့တဲ့သဏ္ဌာန်အစစ်ကို ဖော်ပြနိုင်စွမ်း မရှိကြပါဘူး။ တကယ်တော့ အချိန်ကာလဆိုတာလည်း မရှိပါဘူး။ အဝိဇ္ဇာဆိုတဲ့ မာယာသည်မလေးရဲ့ လှည့်ပတ် ဖျားယောင်းမှုပါ။

နေရာဒေသဆိုတာလည်း အချိန်ကာလဆိုတဲ့ လက်သရမ်းကြီးရဲ့ မပျက်ခင် တံလျှပ်မျှသာ ရေးရေးထင်ရတဲ့ ပညတ်သဘောတွေပါ။

အမှန်တကယ် တည်ရှိတဲ့အရာကိုပြပါလို့ တစ်စုံတစ်ယောက်ကများ မနုစာရီကိုမေးခဲ့ရင်ဖြင့် “မမြဲဘူးဆိုတဲ့ သဘောတရားဟာ ဘယ်တော့မှ မပျောက်မပျက် တည်မြဲနေမဲ့ အရာပဲလို့” ပြလိုက်ချင်ပါတယ်။ မောင်တော် အတိတျာရေ… ခိုင်တယ်၊ မြဲတယ်ဆိုတာ အဲဒီကလွဲရင် ဘာများ ရှိသေးလို့လဲကွယ်။

ဤသို့လျှင် မစုစာရီသည် မောင်တော် အတိတျာနှင့်ဖြစ်ပျက်ခဲ့ကြသော အချိန်ကာလကိုလည်းကောင်း၊ နေရာဒေသကိုလည်းကောင်း ပြောသည်။ ထိုအရာနှစ်ခု၏ အနှစ်အသားမရှိမှု ပကတိသဏ္ဌာန်ကိုလည်း ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ဆိုပြန်၏။ သက်သာပြည့်ရှင် ဘုရင်သက္ကရာဇ်နှင့် ခေတ်ပြိုင်ထင်ရှားသောမင်းကား ရှင်တော်ဘုရား၏ ဘေးတော်မဇ္ဈိမဒေသ ကပ္ပိလဝတ်တွင်စိုးစံတော်မူသော မင်းကြီး ‘ဇေယျသန’ဟု ညွှန်ပြန်ပါသည်။

သည်တော့…
အချိန်ကား သက္ကရာဇ်မင်းကြီး လက်ထက်တော်။

နေရာကား အပရန္တတိုင်းရယ်လို့ မနုစာရီနှင့် မောင်တော် အတိတျာတို့ရဲ့ ဇာတ်ကို ဤသို့လျှင် ပန္နက်ရိုက်ရပေတော့မည်။ ကြာတော့ ကြာခဲ့ပါပြီလေ.……

မန်းချောင်းအနီး တောအုပ်ကြီးအတွင်း၌ ဘုရင်သက္ကရာဇ်၏ညီတော် အိမ်ရှေ့မင်းသား အတိတျာသည် တောကစားထွက်ရင်း အဖော်ကွဲ၍ မျက်စိလည် လမ်းမှားနေသည်မှာ နှစ်ရက်တိုင်ခဲ့လေပြီ။
ရစ်ခြုံသိုင်း ဆိုင်းဘွဲ့ဖွဲ့မှိုင်းမှုံမှုံ၊ နေခြည်ပျောက်ကို ရွှေနှင့်ဆက်၍ ရှာရမတတ် သိပ်သည်းထူထပ်လှသော တောအုပ်ကြီး အတွင်း၌ လမ်းစရှာတွေ့ရန်မှာ လွယ်ကူလှသည် မဟုတ်ချေ။

အတိတျာသည် နှစ်ရက် အိပ်ရေးပျက်ခဲ့သဖြင့် မျက်လုံးများက ကျိန်းစပ်စပ်ဖြင့် သိပ်မဖွင့်နိုင်၊ အစာပြတ်၍ ခွန်အားလည်း မထုတ်နိုင်။ ထို့ကြောင့် တိုးတိုးညင်းညင်းကလေးမြည်သော မန်းချောင်းရေစီးသံကို နားစွင့်၍ ဖြည်းဖြည်းချင်း လျှောက်နေရ၏။ နွယ်တန်းနှင့် ကမူတို့ကြောင့် မကြာခဏခလုတ်တိုက် လဲရရှာ၏။ လဲရုံသာ လဲသည်မဟုတ်။ သစ်ကိုင်း သစ်ပင်တို့နှင့် ဆောင့်တိုးမိ၍ ဖူးယောင်ပေါက်ရှသည့် ဒဏ်ရာတို့မှ သွေးစို့သည်ကစို့၊ သွေးခြေဥသည်ကဥ၊ ညိုယောင် ဖူးပိန်သည်က တစ်မျိုးနှင့် မင်းသားအတိတျာအား တောပါးကွက်သားက ညှဉ်းပမ်းရက်စက်လျက် ရှိတော့၏။

အတိတျာကား ဇွဲမလျှော့ဘဲလျှောက်လာရာ ကမ်းပါးယံတစ်ခုကို ခက်ခဲစွာတက်ခဲ့ပြီးနောက် နေရောင်အောက်တွင် စိန်ပွင့်လေးများ လက်၍လက်၍ တောအုပ်ကြီးကို နှုတ်ဆက်ကာ ဧရာဝတီသို့ရှပ်တိုက်သွားနေသော မန်းချောင်းကို ဝမ်းမြောက် ဝမ်းသာ တွေ့ရလေတော့၏။

သူသည် မန်းချောင်းစပ်သို့ သွားကာရေသောက်ခြင်း၊ အနာကသွေးများ ဆေးကြောခြင်းကိုပြု၍ အရိပ်ကောင်း နေရာတစ်ခုကိုရွေးချယ်ကာ နှစ်ခြိုက်စွာ အိပ်လေတော့၏။ ဓူဝံကြယ်ကိုတွေ့သော ညခရီးသွားသည် အရှေ့အနောက်၊တောင်မြောက် မှားယွင်းစရာအကြောင်းမရှိသကဲ့သို့ မန်းချောင်းကိုတွေ့ပြီး နောက်ထပ်လမ်း မှားစရာမရှိတော့သဖြင့် စိတ်ချလက်ချ အိပ်လိုက်ခြင်း ဖြစ်၏။

အိပ်ပျော်ခဲ့သည်မှာ မည်မျှကြာသွားသည်ကို မသိ အိစက်ကာ ခေါင်းပေါ်တည့်တည့်မှ နေမင်းနီနီ ပတ္တမြားခဲသည် အနောက်ဘက် တောအုပ်အတွင်း၌ နစ်မြုပ်စ ပြုနေပေပြီ။

သူ့အတိုင်းဆိုရင်ဖြင့် နိုးလိမ့်မည် မဟုတ်သေး။ အခု နိုးရသည်မှာ အမျိုးသမီးငယ်တစ်စုက သူ့အနားတွင် လှုပ်လှုပ်ရွရွ ဝိုင်းအုံလိုက် ခြင်းကြောင့် ဖြစ်၏။ သူက အမျိုးသမီးတွေကို သေသေချာချာ စစ်ဆေးကြည့်၏။ အားလုံး ခုနစ်ယောက်။
ခြောက်ယောက်သော မိန်းမတို့ကို သူကထူးခြားသည်ဟုမထင်။ သာမန်ဆင်းရဲသူ မိန်းကလေးများသာဖြစ်ကြောင်း မြင်ရုံနှင့် သိလိုက်၏။ တစ်ယောက်ကိုတော့ အံ့အားသင့်စွာ ကြည့်နေမိလေ၏။

အကယ်၍ အဖော်ဖြစ်သူ မိန်းကလေးတို့သာမပါဘဲ သူချည်သာ ဤတောစပ်၌တွေ့ရလျှင် သူ့ကို လူသားစင်စစ်ဟု အတိတျာထင်မည်မဟုတ်။ နတ်မိမယ်တစ်ဦး လူယောင်ဖန်လာသည်ဟုပင် ထင်မိပေလိမ့်မည်။

ရွှေရောင်ဝင်းသော အသား၊ နက်မှောင်သော ကေသာ၊ လောမာ၊ မဆူမကြုံမနိမ့်မမြင့် မြင်တိုင်းသင့်သော အလှရှင် ပြောင်း ညွတ်သွယ်လျသော မူရာဟန်နှင့် အလှကြွယ်စု သိကြားထုသော သူဇာပုံလား ယုံမှားဖွယ်ရာသော သူဇာနတ်သွင် အလှရှင်။

“ဖရိုးလေး(ကျန်းမာတော်မူပါ) အမောင်မင်းသား”

အဆင်းလှသော ဟင်္သာငှက်သည် အသံ၌ပါရမီနည်းလှဘိ၏၊ အသံသာသော ဥဩငှက်ကား အဆင်း၌ ဆင်းရဲမွဲတေလှဘိ၏။ အဆင်းရော အသံပါ ပြည့်စုံသော ဥဒေါင်းငှက်ကား ဣန္ဒြေမဲ့စွာ လုံခြုံအပ်သည်ကို လှစ်ဖော်၍ ကပြတတ်၏။ ဇာမဏီငှက်ကား အဆင်း၊ အသံ ဣန္ဒြေတို့နှင့် ပြည့်စုံလှ၏။

ထိုနည်းတူစွာ သူဇာနတ်သွင် အလှရှင်ကလေးသည် အဆင်းဣတ္ထိသာမဟုတ်။ အသံကလည်း သာယာလှပသည်။ ကမ္ဘာဦးအစ တိမ်ညွန့်စားသော ခြင်္သေ့နှင့် ဆင်တို့၏ ကြီးမားသောရန်မီးကို စည်းစုပ်ကိုမြည်စေ၍ လောကနတ်သား ရန်မီးငြိမ်းခဲ့စဉ်က ထွက်ပေါ်ခဲ့သော တူရိယာသံအလား အတိတျာနား၌ မိန်းမငယ်၏အသံသည် သာယာငြိမ့်ညောင်းလှပေ၏။

“ဖရိုလေး နှမငယ်၊ သင်တို့အား မောင်အရှင် (မောင်ကြီး) လွန်စွာ အံ့ဩမိပေတယ်။ ဤမျှ ကျားသစ်ရဲသော တောစပ်တွင် သင်နှမတို့ကို အဖော်ယောက်ျားမပါ ထူးဆန်းစွာ တွေ့ရပေတယ်”

“မောင်အရှင် မင်းသား၊ ကျွန်တော်မတို့အား အံ့သြဖွယ် မရှိပါလေနဲ့၊ ကျွန်မတို့ရဲ့ အဘိုးဟာ ဟိုအနားက ကျောင်းသင်္ခန်းမှာ ဇောက(ယောဂ)အကျင့်မြတ် ကျင့်နေပါတယ်။ ကျွန်တော်မတို့ မြေးငယ်တစ်စုဟာ လဆန်းပက္ခများမှာ အဘိုးထံမှာ လာရောက် ပညာသင်ကြားကြပါတယ်။ မောင်အရှင် မင်းသားသာလျှင် နောက်လိုက် ကျွန်ယုံပါခြင်းမရှိဘဲ စင်လျက် ဒဏ်ရာ အသွယ်သွယ် ဒဏ်ချက်အဆင်းဆင်းနှင့် ဤနေရာ၌ နှစ်ခြိုက်စွာ အိပ်ပျော်နေသည်ကို ကျွန်မတို့အတွက် ထူးဆန်းလျက်ရှိပါတော့၏”

“နှမငယ် မောင်အရှင်ဟာ မင်းသားအဆောင်အယောင်ကိုမဝတ်ယူဘဲ၊ ဆင်းရဲသူ “ကရ” တောင်ယာသမား၊ အလား ဆင်မြန်းထားပါလျက် အဘယ်ကြောင့် မင်းသားဟု ခေါ်ဝေါ်ရသည်လဲ”

“ကျွန်တော်မဟာ သျှတ္တရနည်း၊ ကဝိပါသဏ္ဍနည်းအရ မောင်အရှင်ဟာ ခတ္တိယဝံသ၊ ကုမာရဝယ မင်းစစ်သူရဲ့အကြီး အမှူးအနွယ် ဥပရာဇာ ရှင်မြတ်မှန်း သိရပါတယ်”

အတိတျာသည် သူဇာနတ်ပွင့် လှမျက်ရှင်ကို စိတ်တွင်းမှ များစွာချီးကျူးမိလေ၏။ ဆင်းရဲသားကဲ့သို့ ဝတ်ဆင်ထားသည်ကိုပင် အိမ်ရှေ့မင်းသားဟု ထပ်ကြပ်မကွာပြောနိုင်သော ပညာရှင်မလေးကို လေးစားမိ၏။
အတိတျာသည် အစာပြတ်သည်မှာ နှစ်ရက်ရှိပြီဖြစ်၍ ဆာလောင်နေ၏။ သို့သော် ဣန္ဒြေကြီးမားသူ ဖြစ်သည့်အလျှောက် မိန်းမ ငယ်တို့ကို ဆာလောင်နေကြောင်း မပြောချေ။

“မောင်အရှင် ဘိုးဘိုးရဲ့ ကျောင်းသင်္ကန်းကို လိုက်ခဲ့ပါ။ အစာအာဟာရများ ကျွေးမွေးပါရစေ၊ မောင်အရှင်ဟာ ဆာလောင် မွတ်သိပ်မှု ဝေဒနာကို ခံစားနေရပါတယ်”

“နှမငယ် သင့်အား မောင်အရှင်က ဆာလောင်နေပါတယ်လို့ မပြောမိပါလား”

“ဘိုးဘိုး သင်ထားတဲ့အတွက် ဘိသက္ကဆကခေါ်တဲ့ ဆေးပေးဆေးကုအတတ်၊ ဝေဒပဏ္ဍိခေါ်တဲ့ ရာသီနက္ခတ်နဲ့ ယှဉ်တဲ့ဆေးအတတ်၊ နာနာသတ္တဒက္ခခေါ်တဲ့ ဆေးကျမ်းအဖုံဖုံ လေ့လာမှတ်သားတတ်တဲ့ ဟူးရားဟု ခေါ်သော ယတြာ ဂြိုဟ်စား ကျွေးမွေးကုသခြင်း အတတ်တို့ကို တတ်ကျွမ်းပါတယ်။ ဒါကြောင့် ဝိသမပရိဟာရ လက္ခဏာလို့ခေါ်တဲ့ အစာအာဟာရကြောင့်ဖြစ်ပေါ်တဲ့ ရောဂါလက္ခဏာရိပ်ကို တွေ့ရပါတယ်။ ဝမ်းဗိုက်မှာ အစာမရှိတဲ့အတွက် “သာခဝါတ”ခေါ်တဲ့ လေကြောင့် မောင်အရှင်ရဲ့ ခြေဖျားလက်ဖျားများဟာ တဆတ်ဆတ် တုန်နေပါတယ်။ ဣန္ဒြေနည်းသူဖြစ်ပါမူ ဆောက်တည် ရာမရ ဖြစ်တက်ပါကြောင့် နှမငယ်က မောင်အရှင်ဟာ မွတ်သိပ်ဆာလောင်နေသူ ဖြစ်ကြောင်း သိရပါတယ်”

တိုးတိုးညင်ညင်သော အသံကလေးဖြင့် ရှင်းပြသည်ကို အတိတျာသည် နားထောင်ရင်း ကျေနပ်စွာ ပြုံးလိုက်၏။
“နှမငယ်ရဲ့ စကားဟာ မှန်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဖိတ်ခေါ်သူဟာ နှမငယ်ဖြစ်ပြီး ကျောင်းသင်္ခန်းကို ပိုင်ဆိုင်တဲ့ နှမငယ်ရဲ့ ဘိုးဘိုး ကရော ကျေနပ်ပါ့မလား”

“မောင်အရှင်ဟာ ဘယ်လိုစကား ဆိုလိုက်တာလဲ၊ ကျွဲခြေရာခွက်မှာ ရေရှိတာကိုယုံပြီး မဟာသမုဒ္ဒရာမှာ ရေရှိတာကို မယုံသလို ဖြစ်နေပါတယ်။ အဆိပ်သီးမှာ အာဟာရသြဇာဓာတ်ပါတာကို ယုံပြီး၊ ဇင်ကရီသီး (အမြိုက်သီး)မှာ အာဟာရသြဇာဓာတ်ပါတာကို မယုံသလို ဖြစ်နေပါတယ်။ ကျွန်တော်မကဲ့သို့ တရားဓမ္မနှင့်စပ်သော မိန်းမငယ်တစ်ဦး၏ မေတ္တာကို ယုံပြီး ဘိုးဘိုးလို့ ဇောဂအကျင့်မြတ်ကျင့်နေတဲ့ ဆတ်- ကျိတ်-အတ္တ (အနိစ္စ- ဒုက္ခ- အနတ္တ)စတဲ့ လက္ခဏာရေးသုံးပါးကို မပြတ်ဆင်ခြင်နေတဲ့ သူတော်စင်မေတ္တာကို မယုံစားနိုင်ရတာလဲ မောင်အရှင်ရယ်လို့”

အဖော်ဖြစ်သည့် မိန်းမပျိုခြောက်ဦးကလည်း သူတို့၏အဘိုးသည် ကရုဏာရှင်ဖြစ်ကြောင်း၊ ဒဏ်ရာရသော ကျားကိုပင် ဆေးထည့်ပေးသူဖြစ်ကြောင်းမှအစပြောဆို၍ အတိတျာကို ကျောင်းသို့ ခေါ်ခဲ့ကြလေတော့၏။

အတိတျာသည် မိန်းမငယ်တို့ ဦးဆောင်ရာနောက်သို့ ထော့နင်း ထော့နင်းဖြင့် လိုက်ပါသွားခဲ့၏။
နှမငယ် အမည်နာမ ဘယ်သူဘယ်ဝါဖြစ်တယ်ဆိုတာ သိပါရစေလား”

“မနုစာရီလို့ ခေါ်ပါတယ် မောင်အရှင်”

“မနုစာရီ…မနုစာရီ…မနုစာရီ”
အတိတျာသည် နှုတ်၌ တရွေ့ရွေ့ရွတ်ဆိုလိုက်သည်။

“မောင်အရှင်ကိုတော့ သိမှာပါ။ အတိတျာဆိုတဲ့ အမည်ရှေ့က အိမ်ရှေ့ဥပရာဇာဆိုတဲ့ ဘွဲ့ဌာနန္တရကြောင့် အတိတျာကို သိပြီး ဖြစ်ပါလိမ့်မယ်”

“စင်စစ် စစ်တတ်ကျွမ်းကျင်တဲ့ သတင်းကြောင့်သာ သိရပါတယ်။ အိမ်ရှေ့ဥပါရဇာဆိုတဲ့ ဘွဲ့ကြောင့်မဟုတ်ပါလား။
အတိတျာဆိုတဲ့အသံကို ကြားရုံမျှနဲ့ အင်္ဂါဂြိုဟ် နတ်စစ်သည်ရဲ့ သဏ္ဌာန်ကိုပါ ကြားရသူအပေါင်းဟာ မြင်ယောင်လာကြပါတယ်။ ဂစ္ဆပနီတိုင်းနှင့် စစ်ခင်းစဉ်ကဆိုလျှင် မောင်အရှင်အတိတျာရဲ့ ရဲစွမ်းသတ္တိနှင့်တကွ စစ်ခြူး၊ စစ်မြူ၊ စစ်သိပ် စတဲ့ စစ်ပရိယာယ် ကျွမ်းကျင်မှုသတင်းကို မပြတ်ကြားခဲ့ရပါတယ်”

မင်းသားက ဘာမှမပြောတော့၊ ပြုံးရုံသာ ပြုံးလိုက်၏။ မနုစာရီ နှင့် အတိတျာမင်းသားတို့ကို ခြောက်ယောက်သော မိန်းမငယ်တို့က နောက်မှခပ်ချန်ချန်လိုက်ရင်း ဖူးစာနတ်မောင် သတ္တဘာဂကိုယ်တိုင် ရွေးချယ်စုံဖက်ပါပေသည်။ ရှေ့သွားနောက်လိုက် တလျှောက်ပါပေသည်ဟု ချီးမွမ်းရင်း လိုက်ပါခဲ့ကြ၏။

ကျောင်းသင်ခန်းအနီးသို့ရောက်လျှင် အတိတျာသည် စစ်မြေပြင်၌ ကြီးပြင်းခဲ့ရသော မင်းသားဖြစ်သည့်အားလျော်စွာ ရန်သူ ရှိမရှိ ကိုအကဲခတ်လိုက်၏။ ကျောင်းမှာ သက်ကယ်တို့ဖြင့် သပ်ရပ်ခိုင်ခန့်လှသော ကျောင်းကလေး ဖြစ်၏။ မန်းချောင်းနှင့်မဝေး တောရိပ်ခိုရာ၌ တည်ရှိရာ ချမ်းမြေ့လှတော့၏။

“မာဂဝိကခေါ်တဲ့ မုဆိုးအတတ်ကို တတ်တဲ့သူရယ်၊ ဗျူဟာ စက္ကနဲ့ မဂ္ဂဆိန္နဗျူဟာဆိုတဲ့ စစ်ကပ်ပစ်ခွာ အတတ်ကို လေ့ လာဆုံမှတ်ထားတဲ့သူဟာ ́တခြားသူတစ်ဦးဦးရဲ့ အဝန်းအဝိုင်းကိုမဝင်မီမှာ အကဲခတ်လေ့လာတတ်ပါတယ် မောင်အရှင်ရယ်။

ဒါပေမဲ့ ဘိုးဘိုးရဲ့ ကျောင်းသင်္ခမ်းဟာတော့ အဲဒီအတတ်ပညာတွေသုံးပြီး အကဲခတ်ဖို့ မလိုပါဘူး။ ဘိုးဘိုးရဲ့ ကျောင်းသင်ခန်းမှာ လက်နက်နဲ့ ရန်သူ မရှိနိုင်ပါဘူး။ အာဟာရ မေတ္တာသာ ရနိုင်ပါတယ်၊ မစိုးရိမ်နဲ့နော်”

မင်းသား အတိတျာသည် ဘာမျှပြန်မပြော၊ စိတ်တွင်းမှ တော်တော်တတ်တဲ့ မိန်းမပဲဟု ချီးမွမ်းအံ့သြမိ၏။ ကျောင်းသင်္ခမ်းပတ်ဝန်းကျင်၌လည်း သစ်ရွက်တစ်ရွက်မျှပင် မတွေ့ရအောင် ရှင်းလင်းထားသည်ကို တွေ့ရ၏။ ကျောင်းပေါ်သို့ တက်လိုက်လျှင် ခေါင်းရင်းဘက်တွင် သစ်နက်ရေကိုခင်း၍ထိုင်နေသော အဘိုးအိုကို တွေ့ရ၏။
အဘိုးအို၏ မုတ်ဆိတ်များကား ရှည်၏။ သို့သော် မဖြူ၊ အဘိုး အို၏ မျက်နှာကား ရင့်ကျက်၏။ သို့သော် မခက်ထန်၊ အဘိုးအို၏ အသားအရေတို့ကား လျော့တွဲ၍ကျနေ၏။ သို့သော် ကျန်းမာပုံရ၏။ အဘိုးအို၏ မျက်လုံးများက ဖွင့်ထား၏။ သို့သော် မြင်ပုံမရ၊ မျက်တောင်လည်း မခတ်၊ အသက်ရှူနေသည်ဟုလည်း မထင်ရ၊ အရုပ်ကဲ့ သို့ ထိုင်နေ၏။

အတိတျာသည် ထူးဆန်းစွာ ကြည့်နေမိ၏။ မနုစာရီသည် မြေခွက်ငယ်တစ်ခုတွင် မီးကျည်ခဲလေး သုံးလေးခဲထည့်ကာ ထိုမီးကျီးခဲပေါ်၌ အနှံ့အနည်းငယ် ဖြူးလိုက်ပြီးနောက် အဘိုးအို၏ ရှေ့တွင်ချထားလိုက်၏။ ထိုမီးကျီးခဲမှ ထွက်သော အငွေ့တို့သည် အလွန်မွှေးကြိုင်လှ၏။

“မောင်အရှင် ဘိုးဘိုးဟာ ဒီမှာထိုင်နေပေမဲ့ ဗြဟ္မာကြီးနဲ့ တွေ့ဆုံနေပါတယ်”
မနုစာရီက အတိတျာ ကြားလောက်ရုံမျှသော အသံကလေးဖြင့်ပြော၏။ အတိတျာက နားမလည်ကြောင်း ပြန်ပြော၏။

“ဒီလိုပါ မောင်အရှင်၊ ဘိုးဘိုးရဲ့ သြဠာရိကရုပ်ဟာ ဒီမှာရှိပေမဲ့ သုခုမရုပ်ဟာ ဗြဟ္မာကြီးနဲ့ တွေ့နေတယ်လို့ ဆိုတာပါ” အတိတျာသည် နားမလည်ပါ။ သို့သော် ထပ်၍ မမေးတော့။ မနုစာရီ ထပ်၍ရှင်းလေ သူ့အဖို့ ရှုပ်လေ ဖြစ်ပေတော့မည်။ ထို့ကြောင့် မမေးဘဲ ဆိတ်ဆိတ်သာ နေလိုက်တော့၏။ တစ်အောင့်လောက်ကြာလျှင် အဘိုးအိုသည် လှုပ်ရှားလာတော့၏။

(မဟူမနုဿာ သင်္ဂါမေ ယုဇ္ဇန္တာ မရန္တိ၊ အမှာကံ သေနာပတိ ကုမာရံ စိရံဇိဝတု)
“များစွာသော လူတို့သည် စစ်မြေပြင်၌ တိုက်ရင်းခိုက်ရင်း သေကြကုန်ပြီ။ ကျွန်ုပ်တို့ရဲ့ စစ်သူရဲကောင်း မင်းသား အသက်ရှည်ပါစေသတည်း”

အဘိုးအိုသည် ခပ်ရိုးရိုးပင် အတိတျာကို မေတ္တာပို့လိုက်၏။ ယခုတစ်ခါတော့ သူ့ကို မင်းသားဖြစ်ကြောင်း ဘယ်လိုသိသလဲ ဆိုသည့် မေးခွန်းကို မမေးတော့ချေ။

မနုစာရီက အဘိုးအိုကို ထောပတ်ဟုထင်ရသော အရာများဖြင့် တစ်ကိုယ်လုံးသုတ်လိမ်းပေးရင်း ရေချိုးဆိပ်၌ တွေ့ရ၍ ခေါ်လာခဲ့ကြောင်း ပြောပြ၏။ အဘိုးအိုသည် နားထောင်ရင်း ဝါးကျည်ထောက်ငယ်အတွင်းမှ အလွန်ပြောင်လက်သော အလုံးကလေး တစ်လုံးကိုထုတ်၍ ပျားရည်ထည့်ထားသော ပန်းကန်ထဲသို့ထည့်၍ အတိတျာကို ပေး၏။

အတိတျာသည် ပျားရည်ကို အနည်းငယ်ကော်၍ “လျက်” လိုက်သည်တွင် အူအချဉ်များသည် စိမ့်၍သွားလောက်အောင် အရသာထူးသွား၏။ အိမ်ရှေ့မင်းသားအနေဖြင့် စားဖူးသမျှသော အစာအာဟာရ အမွန်အမြတ်တို့ကိုလွန်၍ ကောင်းလှသော ပျားရည်ကို မသင်္ကာဖြစ်လာ၏။

“စားပါ သူရဲကောင်း ၊ အသက်အန္တရာယ် မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။ တာလသုဝဏ္ဏခေါ်တဲ့ ဆေးဒါန်းသေဓာတ်ခဲရဲ့ အစွမ်းကြောင့် အရသာထူးတာပါ၊ ပျားရည်က ဥဒ္ဒါလကပျားညိုမျိုးရဲ့ ပျားရည်ပါ၊ နှာရုသုခခေါ်တဲ့ အကြောအားလုံးကို သန်စွမ်းစေတဲ့ ဆေးဖော်တဲ့ အခါမှာ သုံးရတယ်”

နှစ်ရက်တိုင်တိုင် အစာမစားခဲ့ရသော အတိတျာသည် ပျားရည်အနည်းငယ်မျှ လျက်ရုံနှင့် အင်အားပြည့်ဖြိုးလာတော့၏။
အဘိုးအိုသည် လွတ်လပ်စွာနေနိုင်ကြောင်း ခွင့်ပေးပြီးနောက် (ဆတ်- ကျိတ်- အတ္တ)ဟူသော အနိစ္စ ဒုက္ခ အနတ္တ လက္ခဏာ ရေးသုံးပါးကို ရွတ်ဆိုနေတော့၏။

အတိတျာသည် မနုစာရီ ခင်းပေးသော ဝါးဘိုးခေါင်းအုံးဖြင့် အခင်းတောင်ပေါ်တွင်လှဲ၍ အနားယူခဲ့လေတော့၏။ ကျောင်းသင်္ခမ်း ရှေ့ကွက်လပ်တွင် မနုစာရီကသင်၍ မိန်းကလေး ခြောက်ယောက်က လိုက်၍ ဆိုနေသော…

“ဆေရာ ဆေရာ
ဂျလ ဂျလ
ဂဝ ဂဝ
ရှဂျူ ရှဂျူ – အုံ”

ဟူသော မန္တာန်မန်းမှုတ်နည်းများကို ကြားနေရ၏။ မည်သည့်အချိန်၌ ရပ်နားသွားကြသည် မသိချေ။ အတိတျာအိပ်ပျော်ရာမှ နိုးလာချိန်၌မူ ကောင်းကင်၌ ခုနစ်စင်ကြယ်သည် အမြီးထောင်၍နေပေပြီ။ မန်းချောင်းရေစီးသံနှင့် လေခတ်သော သစ်ရွက်တို့လှုပ်ရှားသံမှအပ အခြားအသံကို မကြားရတော့ချေ။ လသည် ကြယ်တို့ရံကာ ထီးဆောင်း၍ မင်းပြုနေ၏၊ မန္တာန်ရွတ်၍ပင်ပန်းသော မိန်းမငယ်တို့၏ ဟောက်သံကို ကြားနေရ၏။
မနုစာရီကတော့ ဟောက်လိမ့်မည်ဟု အတိတျာမထင်။

<><><><><><>—————<><><><><><>
အပိုင်း ၁၁ ဆက်ပါဦးမည်>>>>>>>