ကျွန်ုပ်သည် စာရေးခြင်းအလုပ်ကို မှန်မှန်ပြုလုပ်လာခဲ့ရာ မနုစာရီ အကြောင်းသည် ပြီးဆုံးခြင်းသို့ တိုင်လေတော့၏။ ထိုနေ့နံနက်တွင် ကျွန်ုပ်၏ဆိုင်သို့ မသက်ဆွေ ရောက်ရှိလာပြန်၏။

* * * မနုစာရီ * * * ( ၁၉ ) မင်းသိင်္ခ ဖတ်ရှုနည်းယူခြင်းအလုပ်ကို ကျေနပ်လောက်သည်အထိပြုလုပ်ပြီးနောက် ရေးသားရန်အတွက် မနုစာရီ၏ ဒိုင်ယာရီ၏မူရင်းစာထုပ်ကြီးအပြင် တရုတ်ဘုန်းတော်ကြီး ဝဲလူဝင်း ပြန်ဆိုပေးခဲ့သော ဘာသာပြန်စာမူကိုပါ စားပွဲပေါ်တွင် စုပုံပြီးနောက် စတင်ရေးသားလေတော့၏။

* * * မနုစာရီ * * * ( ၁၈ ) “မနုစာရီဟာ ပေါက်ကွဲမှုကြီးဖြစ်ပွားချိန်မှာ လွတ်မြောက်ထွက်ပြေးသွားပြီး မနုစာရီရဲ့ ဘိုးဘိုးရှိရာ မန်းချောင်းအနီးက တောအုပ်ကြီးဆီကို ရောက်ရှိသွားတယ် ဆိုတာတော့ အတ္ထုပ္ပတ္တိမှာပါရှိလို့ သိပါပြီ။ အဲဒီနောက်မှာ မနုစာရီ ဘာတွေ ဖြစ်ပျက်ခဲ့သေးတယ်ဆိုတာ သိချင်ပါတယ်”

* * * မနုစာရီ * * *  ( ၁၇ ) ကျွန်ုပ်သည် ရိုက်နှက်နေသောဒဏ်ကိုမခံနိုင်သဖြင့် မေ့မြောသွားခြင်းဖြစ်၏။ ကျွန်ုပ်သည် မည်မျှကြာကြာ မေ့မြောသွားသည်ကို မသိရပါ။ ကျွန်ုပ်သတိရလာ၍ ကြည့်လိုက်သောအခါ၌ ကျွန်ုပ်အားဝိုင်း၍ယပ်ခပ်ပေးနေသောသူများနှင့် ဟန်ပါပါနှင့် ကော်ဖီသောက်လျက်ရှိသော ဆရာဆိုသူကို တွေ့ရလေ၏။

* * * မနုစာရီ * * *( ၁၆ ) ‘ကျွန်ုပ်’နှင့် ‘မနုစာရီ’ ကျွန်ုပ်သည် ဆရာဦးသိမ်းမောင် မဖြေရှင်းပေးနိုင်သော စာထုပ်ကြီးကို အလွန်ထူးဆန်းသော ဝဲလူဝင်းဆိုသည့် တရုတ်ဘုန်းတော်ကြီး၏ အကူအညီဖြင့် မြန်မာဘာသာသို့ ပြန်ဆိုနိုင်ခဲ့ပြီးသော်လည်း ကျွန်ုပ်၏ ဦးနှောက်တွင်း၌ အဖြေမရသော ပြဿနာတစ်ခု ကျန်နေ၏။

* * * မနုစာရီ * * *( ၁၅ ) “မမ မနုစာရီ အဲဒါဘာပန်းလို့ခေါ်သလဲ၊ ဘာကြောင့် စိုက်ပျိုးရပါသလဲ၊ ညီမတစ်စု သိပါရစေ” “အဲဒီပန်းဟာ အခုတော့ အမည်နာမအတိအကျမရှိတဲ့ အညတြတောပန်းမျှသာ ဖြစ်ပေတယ်။ နောင်အနှစ်တစ်ရာ ကြာညောင်းတဲ့အခါမှာ အနောက်မဇ္ဈိမတိုင်းမှာ ဂေါတမဗုဒ္ဓမည်တဲ့ ဗြဟ္မာကြီးတစ်ဦး ပေါ်ပေါက်လာလိမ့်မယ်။ အဲဒီအခါမှာ အဲဒီ ဗုဒ္ဓကိုပူဇော်ကိုးကွယ်ဖို့ မမ စိုက်ပျိုးတာပဲ၊ ဒါကြောင့် ဒီပန်းကို “ဗုဒ္ဓံသရဏံပန်း“လို့ပဲ ကင်ပွန်းတပ်ကြတယ်”။

* * * မနုစာရီ * * * ( ၁၄ ) မြောက်သားတော် ဘဒ္ဒကလျာနီ မင်းသမီးသည် မနုစာရီ၏ ကျော်ကြားမှုကို အကြီးအကျယ်မနာလိုဖြစ်နေ၏။ အချိန်ရှိသ၍ မနုစာရီ၏ အကျိုးယုတ်ရာ ယုတ်ကြောင်းများကိုသာ ကြံစည်စိတ်ကူးလျက်ရှိ၏။

* * * မနုစာရီ * * * ( ၁၃ ) (သော အက္ခပါတီ ဝိနိစ္ဆယောဟောတိ) …… အစရှိသော ဂါထာဖြင့် မျက်နှာမလိုက် ဖြေဆိုဆုံးဖြတ်မည်ဖြစ်ကြောင်း တိုင်တည်လိုက်၏။ ပရိသတ်သည် ဤမျှလှပ၍ ဤမျှရဲရင့်သော မိန်းမမျိုးအား မတွေ့ဘူးရုံမျှမက ကြားပင် ကြားဖူးခြင်း မရှိရာ မှင်သက်မိ၍ ပါးစပ် အဟောင်းသား ဖြစ်နေကြတော့၏။

* * * မနုစာရီ * * * ( ၁၂ ) စစ်သူရဲကောင်းဖြစ်သော မင်းသားအတိတျာသည် မည်သို့ဖြစ်သည်ကို မသိနားမလည်ငြားသော်လည်း ကြောက်ရွံ့ခြင်းကတော့ မရှိချေ။

* * * မနုစာရီ * * * (အပိုင်း ၁၁ ) မင်းသား အတိတျာသည် ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်များ သက်သာသွားသည်ကလည်း တစ်ကြောင်း၊ အာဟာရနှင့် အိပ်ရေးဝလင်သွားသည်ကလည်းတစ်ကြောင်းကြောင့် လန်းလန်းဆန်းဆန်းရှိလာ၏၊ ထို့ကြောင့် ဆက်လက်အိပ်စက်ခြင်း မပြုတော့ဘဲမန်းချောင်းဆီသို့ လျှောက်လာ၏။