ကျွန်ုပ်သည် စာရေးခြင်းအလုပ်ကို မှန်မှန်ပြုလုပ်လာခဲ့ရာ မနုစာရီ အကြောင်းသည် ပြီးဆုံးခြင်းသို့ တိုင်လေတော့၏။ ထိုနေ့နံနက်တွင် ကျွန်ုပ်၏ဆိုင်သို့ မသက်ဆွေ ရောက်ရှိလာပြန်၏။

* * * မနုစာရီ * * * ( ၁၉ ) မင်းသိင်္ခ ဖတ်ရှုနည်းယူခြင်းအလုပ်ကို ကျေနပ်လောက်သည်အထိပြုလုပ်ပြီးနောက် ရေးသားရန်အတွက် မနုစာရီ၏ ဒိုင်ယာရီ၏မူရင်းစာထုပ်ကြီးအပြင် တရုတ်ဘုန်းတော်ကြီး ဝဲလူဝင်း ပြန်ဆိုပေးခဲ့သော ဘာသာပြန်စာမူကိုပါ စားပွဲပေါ်တွင် စုပုံပြီးနောက် စတင်ရေးသားလေတော့၏။

* * * မနုစာရီ * * *  ( ၁၇ ) ကျွန်ုပ်သည် ရိုက်နှက်နေသောဒဏ်ကိုမခံနိုင်သဖြင့် မေ့မြောသွားခြင်းဖြစ်၏။ ကျွန်ုပ်သည် မည်မျှကြာကြာ မေ့မြောသွားသည်ကို မသိရပါ။ ကျွန်ုပ်သတိရလာ၍ ကြည့်လိုက်သောအခါ၌ ကျွန်ုပ်အားဝိုင်း၍ယပ်ခပ်ပေးနေသောသူများနှင့် ဟန်ပါပါနှင့် ကော်ဖီသောက်လျက်ရှိသော ဆရာဆိုသူကို တွေ့ရလေ၏။

* * * မနုစာရီ * * *( ၁၆ ) ‘ကျွန်ုပ်’နှင့် ‘မနုစာရီ’ ကျွန်ုပ်သည် ဆရာဦးသိမ်းမောင် မဖြေရှင်းပေးနိုင်သော စာထုပ်ကြီးကို အလွန်ထူးဆန်းသော ဝဲလူဝင်းဆိုသည့် တရုတ်ဘုန်းတော်ကြီး၏ အကူအညီဖြင့် မြန်မာဘာသာသို့ ပြန်ဆိုနိုင်ခဲ့ပြီးသော်လည်း ကျွန်ုပ်၏ ဦးနှောက်တွင်း၌ အဖြေမရသော ပြဿနာတစ်ခု ကျန်နေ၏။

* * * မနုစာရီ * * *( ၁၅ ) “မမ မနုစာရီ အဲဒါဘာပန်းလို့ခေါ်သလဲ၊ ဘာကြောင့် စိုက်ပျိုးရပါသလဲ၊ ညီမတစ်စု သိပါရစေ” “အဲဒီပန်းဟာ အခုတော့ အမည်နာမအတိအကျမရှိတဲ့ အညတြတောပန်းမျှသာ ဖြစ်ပေတယ်။ နောင်အနှစ်တစ်ရာ ကြာညောင်းတဲ့အခါမှာ အနောက်မဇ္ဈိမတိုင်းမှာ ဂေါတမဗုဒ္ဓမည်တဲ့ ဗြဟ္မာကြီးတစ်ဦး ပေါ်ပေါက်လာလိမ့်မယ်။ အဲဒီအခါမှာ အဲဒီ ဗုဒ္ဓကိုပူဇော်ကိုးကွယ်ဖို့ မမ စိုက်ပျိုးတာပဲ၊ ဒါကြောင့် ဒီပန်းကို “ဗုဒ္ဓံသရဏံပန်း“လို့ပဲ ကင်ပွန်းတပ်ကြတယ်”။

* * * မနုစာရီ * * * ( ၁၂ ) စစ်သူရဲကောင်းဖြစ်သော မင်းသားအတိတျာသည် မည်သို့ဖြစ်သည်ကို မသိနားမလည်ငြားသော်လည်း ကြောက်ရွံ့ခြင်းကတော့ မရှိချေ။

* * * မနုစာရီ * * * (အပိုင်း ၁၁ ) မင်းသား အတိတျာသည် ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်များ သက်သာသွားသည်ကလည်း တစ်ကြောင်း၊ အာဟာရနှင့် အိပ်ရေးဝလင်သွားသည်ကလည်းတစ်ကြောင်းကြောင့် လန်းလန်းဆန်းဆန်းရှိလာ၏၊ ထို့ကြောင့် ဆက်လက်အိပ်စက်ခြင်း မပြုတော့ဘဲမန်းချောင်းဆီသို့ လျှောက်လာ၏။

* * * မနုစာရီ * * * ( ၉ ) ကျွန်ုပ်သည် မကျေနပ်သဖြင့် နောက်တစ်ခါခပ်၍ကြည့်ပြန်ရာ ရေချိုဖြစ်နေပြန်၏။ ကျွန်ုပ်သည် တစ်ခွက်ပြီးတစ်ခွက်ခပ်၍ ငုံကြည့်လိုက် ထွေးထုတ်လိုက်နှင့် ရေ၏အကြောင်းကို စူးစမ်းနေစဉ် အသက်၃၀-ကျော်ခန့် လူတစ်ဦးရောက်လာပြီးနောက် ချောင်းဘေးကမြေအနည်းငယ်ကို သံပြားငယ်တစ်ခုနှင့်တူးယူ၍ အနီး၌ပေါက်နေသော ပိန်းရွက်တစ်ရွက်နှင့် ထုပ်လိုက်ပြီးနောက် လွယ်အိတ်တွင်းသို့ ထည့်လိုက်သည်။

* * * မနုစာရီ * * *( ၈ ) ကျွန်ုပ်နှင့် မိုးကြိုးအိုးကလေး( ၁ ) ကျွန်ုပ်သည် လက်ဖတင်နင် နန်းဝေကို လည်းကောင်း၊ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသား မောင်ကျော်ခိုင်ကို လည်းကောင်း၊ သူတို့ နှစ်ဦးနှင့်ပတ်သက်သော မနုစာရီကို လည်းကောင်း လုံးဝအမှတ်ရခြင်း မရှိတော့ပါ။

* * * မနုစာရီ * * * ( ၇ ) တက္ကသိုလ်ကျောင်းသား မောင်ကျော်ခိုင်( ၂ ) နောက်တစ်နေ့ နံနက်တွင် ကျွန်ုပ်နှင့် ကိုလှမောင်အပြင် စပါးပွဲစား ဦးသူတော်နှင့် ၎င်း၏တူ မောင်ကျော်စိန်တို့ပါ စကုမြို့ အဝင် ညီအစ်မခုနစ်ဖော်ဘုရားအနီးရှိ မြေကွက်လပ်ကိုဝယ်ယူရန်အတွက် သွားရောက် ကြည့်ရှုတိုင်းထွာကြ၏။